Nadat ik eerst met wat andere mensen van onze kerk had meegedaan aan de introductiedag, heb ik me opgegeven voor de 5 daagse basiscursus in Alblasserdam.
De eerste dag werd je ingedeeld in kleinere groepen met een leider, die elke cursusdag in dezelfde samenstelling bleef. Dit zorgde voor veiligheid binnen de groep. Deze groep was belangrijk voor het oefenen wat je in de les leerde, met name het zegenen en zelf gezegend te worden.
De lessen, in de complete groep, waren stuk voor stuk interessant en goed te volgen, ook als je (nog) niet het lesmateriaal had doorgelezen. Er was veel interactie mogelijk, bijvoorbeeld als er vragen ontstonden werd daar de tijd voor genomen.
Tijdens mijn taak binnen het nazorg/gebedsteam in de gemeente heb ik al enkele keren praktisch gebruikt wat ik had geleerd over het zegenen van mensen. De cursus was bijzonder leerzaam, en is echt een aanrader.

Het was best een openbaring dat ik zelf mag zegenen.
Eerder vroeg ik aan God om een zegen over het één of ander.
Maar kennelijk ben ik zelf ook goed genoeg om te zegenen.
Het is heerlijk om op die manier mensen en zaken in God’s aanwezigheid en Shalom te brengen.

Jaren geleden heb ik de cursussen Zegenend Helpen Basiscursus en ook On-Verbondenheid gedaan. Door ziekte heb ik lang niets ermee kunnen doen. Tot deze zomer...

Ik ben meegegaan als family-groepleider bij een Tienerkamp van onze kerk. De hele week door is er een thema en is er iedere dag een dienst en een bespreking van de dienst.

Op de laatste avond mogen we de tieners ook Zegenen. En toen kwam de opgedane ervaring met Zegenend Helpen heel goed van pas!
Er zijn zulke mooie dingen in die week gebeurd!
En ik ben benieuwd wat erna nog gebeurt!
Volgend jaar mag ik weer mee!!

De cursus bracht ons niet alleen fundamentele kennis bij, maar was vooral ook vormend voor onszelf, gericht op wat God in de mens doet om van daaruit, als mensen die zelf eerst door God geholpen zijn, naast onze hulpzoekende medemens te staan.
Een cursus met een open en goede sfeer door de inlevende en betrokken manier van doceren, waar de docenten ook zichzelf lieten zien.

Onlangs bezocht ik een echtpaar uit de Kaukasus. Ik was hierbij geroepen, omdat ik vluchtelingen missionair pastoraal begeleid. In hun land van herkomst hadden ze dingen meegemaakt, waardoor ze getraumatiseerd waren geraakt en waardoor de man heftige lichamelijke klachten had. Hun asielaanvraag was afgewezen, omdat hun visum niet zou kloppen. Ze zaten in grote zorgen of de vreemdelingenpolitie hen met hun dochtertje in detentie zouden nemen om hen terug te sturen naar hun land. De man vertelde hoe hij op het Asielzoekerscentrum elk moment uit het raam zat te kijken of ze er al aankwamen. Ze hadden hoofdpijn, zagen er moegestreden uit en vertelden van hun wanhoop. Bij het afscheid nam de man mij apart en vroeg of ik voor zijn gezin wilde zorgen als hij er niet meer zou zijn. Hij voelde zich geen man meer en wilde een einde aan zijn leven gaan maken. Wat doe je op zo’n moment waarin iemand zijn diepe nood laat zien?

Ik was blij dat ik net gelezen had wat Téo van der Weele schrijft over zegenend helpen bij mensen die suïcidaal zijn. Met een andere broeder erbij, hebben we voor de man gebeden en hem gevraagd voor Gods aangezicht ons gebed na te zeggen: Lord, our brother wants to live - Lord, I want to live. We hebben dit een tijdlang volgehouden en hen met een aantal praktische zaken verder kunnen helpen. Een tijdje later sprak ik ze weer. Hoewel hun situatie nog steeds moeilijk was, zag ik toch meer energie en strijdlust in hun ogen.